Սիլվա Գազազյան

Սիլվան ծնվել է Սիրիայի Հալեպ քաղաքում։ Ծնողները Արևմտյան Հայաստանի Այնթապ գավառից են։ Ցեղասպանության տարիներին Սիլվայի նախնիները, շատերի նման, բռնել են գաղթի ճանապարհը և ի վերջո հանգրվանել Սիրիայում։ Զբաղվել են ոսկերչությամբ։ Սիլվան հիշում է իր մեծ մորը որպես աշխատասեր և կամային կին, որ օգնել էր ամուսնուն աշխատանքում, դաստիարակել երեխաներին և տանը տնտեսություն վարել։ Զուգահեռաբար նաև իր սերունդներին էր փոխանցել հայկական ավանդական ասեղնագործությունը, որոնց զարդանախշերը դեռ լիովին չբացահայտված խորհուրդներ ունեն իրենց մեջ պարփակված և համր վկաներն են հայ ժողովրդի անցած բազմադարյան և պայքարում կոփված ուղու։

Սիլվան ընտանիքով գալիս է Հայաստան 2012 թվականի սկզբին, երբ Սիրիայի պատերազմը դեռ լիովին չէր բացահայտել իր ահասարսուռ դեմքը։ Նրանք Հայաստանում էին ստանալու համար իրենց հայկական անձնագրերը, բայց ճակատագիրը այլ բան էր կանխորոշել իրանց համար. պատերազմը ահագնացավ և նրանց վերադարձը անիմաստ էր։

Սիլվան չի ափսոսում, որ Հայաստանում է։ Այստեղ իրեն ավելի ամուր կանգնած է զգում հողին։ Սկզբնական շրջանում, երբ դեռ թարմ էր ծննդավայրից և հիշատակներից անսպասելու զրկվելու և կյանքը նորից սկսելու ակամա մարտահրավերը, Սիլվան մխիթարություն էր գտնում ասեղնագործության մեջ։ Ժամանակի հետ այն դարձավ զբաղմունք, հետո նաև աշխատանք։ Սիլվան ունի ստեղծագործ միտք և նուրբ ճաշակ։ Պատրաստում է ծածկոցներ, աքսեսուարներ և զարդեր՝ դրանց մեջ օգտագործելով ավանդական ասեղնագործության տարրեր։ Միշտ սիրում է սովորել, եղած հմտություններին նորերը ավելացնել։ Մասնակցում է տարբեր ցուցահանդեսների և սիրով իր այցելուներին է ներկայացնում իր ստեղծագործությունները։