Ծովակ Քանթարջյան
Ասեղնագործ
Ծովակը մոտ 26 տարի առաջ սկսեց իր քայլերը դեպի սիրելի աշխատանք: Ազատ ժամանակը տրամադրելով ասեղնագործությանը, տարբեր բարդությունների հանդիպելով՝ միևնույնն է շարունակեց սովորել, հարցնել ու ի վերջո հասկանալ, որ պետք է ասեղնագործի։ Ծովակի ընտանիքում բոլորն ուրֆացիներ են, նրա խորը արմատները գալիս են Ուրֆայից, իսկ ինքը հպարտությամբ նշում է, որ ջերմորեն կապված է արմատների հետ ու լիարժեք զգում է այդ յուրահատուկ կապը՝ փորձելով փոխանցել իր աշխատանքների ոգու միջոցով։ Երբ պատերազմի պատճառով, 2012թ.-ին ընտանիքով տեղափոխվեցին Հայաստան, պետք էր ամեն ինչ սկսել նորից, և դժվարությունները անխուսափելի էին: Սակայն Ծովակը ոգևորությամբ է հիշում այդ տարիները, քանի որ գալուց հենց մեկ տարի անց ստացավ իր երեք զգալի խոշոր պատվերները, ու ժամանակի ընթացքում աշխատանքները սիրվեցին, ճանաչում ստացան նաև հայրենիքում։ Ծովակը սիրով նշում է, որ որքան էլ ինքնուրույն ու սեփական ջանասիրության շնորհիվ է հասել այսօրվա արդյունքին, այնուամենայնիվ իրեն զգալիորեն աջակցել են մայրը, մորաքույրներն ու հորաքույրները, այսինքն՝ իրեն հարազատ կանայք. օգնել են խորհուրդներով և գործի «գաղտնիքներով» կիսվելով։ Ծովակի համար անչափ կարևոր է իր աշխատանքների անհատականությունը ու չկրկնվելը, հենց ուղիղ իմաստով՝ «չկրկնվելը», քանի որ նա ձգտում է ստեղծել նորը, յուահատուկը ու նմանը չունեցողը… հակառակ դեպքում, ըստ իրեն, իմաստ չի ունենա աշխատել ու կրկնել արդեն իսկ ինչ-որ մեկի կողմից ստեղծվածը։ Նա նաև մեծ կարևորություն է տալիս գույների ներդաշնակ ընտրությանը՝ նշելով, որ հաճախորդներն իրեն հիշում են «հատուկ գույներով, հատուկ գործերի» համար։
Կարևոր է իմանալ, որ որպես աշխատանքային սկզբունք նա բացառում է թուրքական նյութերի օգտագործումը։
