Ասեղնագործ
Լիլիթը ծնվել և մեծացել է Արցախում՝ Հադրութի շրջանի Տեղ գյուղում: Սովորել
է Արցախի պետական համալսարանի կենսաքիմիայի ֆակուլտետում, որն
ավարտելուց հետո մասնագիտությամբ զբաղվել է ընդամենը մեկ տարի:
Այնուհետև, իրեն ամբողջությամբ նվիրել է սիրելի զբաղմունքին՝
ասեղնագործությանը, որը հետագայում դարձել է աշխատանքային
գործունեության հիմնական ուղղությունը: Երևան տեղափոխվել է արցախյան պատերազմի առաջին օրվանից՝ երեխաներին ռմբակոծությունների աղմուկից ու ծանր հետևանքներից պաշտպանելու ձգտումով: Ասեղնագործության նրբություններն ու հմտությունները փոխանցվել է մայրական կողմի տատիկից, ինչպես ինքն է նշում՝ տատիկն իր համար ուսուցիչ է եղել: Տատիկի ամեն նոր աշխատանք տեսնելիս մի շարք հարցեր է տվել ու փորձել է նույնությամբ կրկնել: Դրան զուգահեռ Լիլիթը հակված է ինքնուրույն ուսումնասիրել և ուսումնասիրում է կարարվեստի վերաբերյալ տարբեր նյութեր և ուսումնասիրություններ: Լիարժեք տիրապետում է նաև այլ երկրներին բնորոշվ կարարվեստի առանձնահատկություններին (ֆրանսիական, իտալական ոճերի). այդուհանդերձ մեծագույն բավականություն ստանում է ազգային պատկերներին բնորոշ նախշերով ասեղնագործելիս, հատկապես կոնկրետ որևէ բնակավայրին հատուկ զարդանախշերով աշխատելիս: Չնայած ֆիզիկական լարվածությանն ու պահանջվող խիստ ուշադրությանը, Լիլիթը մեծագույն բավականություն է ապրում, երբ զբաղվում է իր սիրելի գործով: Նա ունի բազմաթիվ աշակերտներ, որոնց հետ կիսելով իր գիտելիքներն ու փորձը, կիսում է նաև նրանց մրցութային, թեկուզ ամենօրյա մեծ կամ փոքր
յուրաքանչյուր հաջողության պարգևած ուրախությունը: Նրա երազանքն է, որ մի օր Հադրութի մանկապատանեկան կենտրոնը կվերսկսի իր թիմային նախկին աշխատանքը, որտեղ յուրաքանչյուրն օգնում էր մյուսին, հասկանում կես խոսքից և լրացնում մյուսին:
