Նազիկը ծնվել է Արցախում՝ Հադրութի շրջանի գյուղ Մեծ թաղերում: Դպրոցական տարիները ևս անցկացրել է այնտեղ, հետո սովորել է Երևանի բժշկական ուսումնարանում՝ որպես բուժքույր, բայց չի աշխատել: Ցանկություն չի ունեցել շարունակել այդ ուղղությամբ ու իրեն հետագայում ամբողջովին նվիրել է գորգագործությանը, որի համար ընդհանրապես չի ափսոսում: Նշում է, որ իր գյուղը համարվել է գորգագործական կենտրոն, իսկ մայրն ու տատիկը ևս զբաղվել են գորգագործությամբ: Նազիկն իր աշխատանքն այս ուղղությամբ սկսել է ավելի հասուն տարիքում. սովորել, հաճախել է տարբեր դասընթացների ու, ի վերջո, հմտացել է՝ չնայած, որ մինչ օրս էլ աշխատում է սովորել ավելին ու կատարելագործվել: 2020 թվականին Արցախից ընտանիքով տեղափոխվել են Երևան` հոգում կրելով կարոտի ճնշող զգացումը։ Ծանր ապրումներն ու չմեղմացող կարոտը, ասում է Նազիկը, ոչինչ են աշխատանք գտնելու, ֆինանսական և այլ դժվարությունների հետ համեմատած։ Իսկ ամենացավալին նրա համար Հադրութում թողած մայրիկի ու տատիկի նվիրած նվիրած գորգի հետ կապված հուշերն են։ Վերջերս երևանյան մի խանութում Նազիկը հանդիպել

է նմանատիպ գորգի, որն արթնացրել է հիշողությունները գորգի հետ կապված և ստիպել է իրեն նորից գործել այդ գորգից` միայն մի փոքր այլ գույների և չափսի, բայց ոգին` նույն արցախյանը։

Շատ է սիրում իր աշակերտներին, իրեն համարում է ուսուցիչ. ուսուցիչ ոչ թե զբաղմունքով, այլ կոչումով։ Աշխատում է չկրկնվել ու ամեն աշխատանքի վերաբերվում է ինչպես նոր ու ինքնուրույն «կերպարի»։ Ջերմությամբ պատմում է իր «Դրախտ» կոչվող ու բազմաթիվ խորհրդանշական պատկերներ (Ադամ, Եվա, կակաչ, արծիվներ) ունեցող գորգի մասին, որի շնորհիվ Ստեփանակերտում մասնակցելով մրցույթի` զբաղեցրել է բարձր հորիզոնական։